Osteopathie biedt uitkomst wanneer er al sprake is van fysieke problemen, niet uitsluitend voor het herstel van het huidige probleem, maar ook ter voorkoming van herhalingen. Omdat osteopathie op zoek gaat naar de oorzaak van fysieke problemen, kan osteopathie veel betekenen voor mensen en dieren met langdurige fysieke klachten waar geen duidelijk oorzaak voor gevonden kan worden. De zogenaamde vage klachten, de ‘het zit tussen de oren’- of ‘je moet ermee leren leven’-visie. De oorzaak voor dit soort klachten kunnen elders in het lichaam ontstaan zijn. Een osteopaat onderzoekt en behandelt daarom het hele lichaam, niet slechts het gebied waar het probleem tot uiting komt. Ook als de problemen zich “ver” uit elkaars buurt manifesteren blijken er toch vaak relaties te zijn. Dit komt omdat er zich diverse systemen in het lichaam bevinden die onderlinge relaties hebben en omdat alles in het lichaam met elkaar verbonden is door o.a. bindweefsel, bloedvaten en zenuwen.

Osteopathie kan goed ingezet worden bij een spoediger herstel van ziekte of na operaties, ondersteunen bij het ouder worden, chronische aandoeningen of bij het begeleiden van sporters, om ervoor te zorgen dat alles blijft functioneren en soepel verloopt.

Daarnaast werkt osteopathie heel sterk preventief. Een osteopaat is opgeleid om de kleinste bewegingsbeperking op te sporen en op te lossen. Op deze manier voorkom je dat een kleine beperking op een later tijdstip voor grotere problemen kan zorgen. Een kleine blokkade kan bijvoorbeeld op termijn zorgen voor ernstige onverklaarbare kreupelheden, koliek, hormonale problemen en zelfs gedragsproblemen. Ik adviseer om je geliefde dier twee keer per jaar een osteopathische behandeling te gunnen, ook als er op het oog niets aan de hand. Zowel mensen als dieren hebben altijd wel ergens ‘iets vastzitten’, hier tijdig iets aan doen kan je een hoop ellende besparen.

Met de eerder hierboven uitgelegde holistische benadering van het lichaam, zijn we direct aangekomen bij één van de principes van de osteopathie, namelijk dat alles in het lichaam met elkaar verbonden is. Een ander heel belangrijk principe van osteopathie is ‘motion is life’ oftewel ‘beweging is leven’.

‘Beweging is leven’. Om gezond te zijn en te blijven dienen weefsels beweeglijk te zijn ten opzichte van elkaar. Beweging is tevens nodig voor een goede functie van de desbetreffende structuur, bijvoorbeeld een orgaan of een gewricht. Verschillende structuren bevinden zich in de diverse lichaamssystemen. Een osteopaat onderscheidt in het lichaam drie bewegingssystemen. Dit zijn het pariëtale-, het viscerale- en het craniosacrale systeem.

• Het parietale systeem of het bewegingsapparaat. Dit zijn de botten, gewrichten, kapsels, banden, spieren en fascien. Het is makkelijk voor te stellen dat een verminderde bewegelijkheid in een gewricht of een te strakke spier een bewegingsbeperking geeft en dat een minder soepel bewegingspatroon kan opleveren.
• Het viscerale systeem, dit zijn de inwendige organen. Beweging is voor ieder orgaan essentieel. De nieren bijvoorbeeld bewegen zo’n 600 meter per dag, dat is al snel 18 km per maand! Het is belangrijk dat de organen voldoende beweeglijk zijn, zodat de spijsvertering goed zijn werk kan doen waardoor voedingsstoffen opgenomen en afvalstoffen afgevoerd worden. Verklevingen door operaties, ongevallen, doorbloedingsstoornissen of ontstekingen kunnen bewegingsverlies in de hand werken waardoor allerlei klachten kunnen ontstaan, ter hoogte van het orgaan doch ook elders.
• - Het cranio-sacrale systeem, dit zijn de schedel, hersenvliezen, ruggenmergvliezen, hersenvocht en heiligbeen. Dit is een zeer dynamisch bewegend geheel dat er o.a. voor zorgt dat de hersenvloeistof circuleert in het gehele centrale zenuwstelsel. Deze circulatie zorgt voor een goede voeding en bescherming van het zenuwstelsel. De beweeglijkheid van de schedel en wervelkolom is belangrijk ter onderhoud van de elasticiteit van de hersenvliezen.

De drie systemen zijn met elkaar verbonden door bindweefsel, bloedvaten, lymfevaten en zenuwen en ze beïnvloeden elkaar continue. Functioneert een deel van deze systemen niet goed, dan heeft dit gevolgen voor de rest van het lichaam. Osteopaten streven naar een balans tussen het viscerale, het craniosacrale en het pariëtale systeem, want een storing in het ene systeem kan leiden tot een storing in een ander systeem.

Zelfgenezend vermogen

Een ander belangrijk principe van de osteopathie is het zelfgenezend vermogen van het lichaam. Gedurende het leven staat het lichaam bloot aan wisselende omstandigheden. Zowel van binnenuit als van buitenaf wordt het evenwicht van het lichaam steeds ‘verstoord’. Het lichaam past zich voortdurend aan en herstelt zichzelf na een verstoring. Echter soms is de verstoring zo sterk, of houdt deze zo lang aan, dat het lichaam niet meer in staat is om dit helemaal te herstellen. Dat kan bijvoorbeeld komen door vallen, uitglijden, vastliggen, overbelasting, verkeerde voeding of na langdurige stress. Het gevolg hiervan is een verminderde beweeglijkheid van weefsel, wat een slechte fysiologische functie en pathologische verandering veroorzaakt. Een gestoorde functie zal het lichaam eerst trachten te compenseren. Wanneer compensatie niet meer mogelijk is, ontstaat een structureel probleem en het lichaam wordt ziek. Het zelfgenezend vermogen van het lichaam neemt af, waardoor klachten kunnen ontstaan.

Door de beweeglijkheid te herstellen wordt ook de bloedcirculatie en zenuwinnervatie van de organen verbeterd. Hierdoor kunnen de organen hun functie weer goed uitvoeren en wordt het zelfgenezend vermogen van het lichaam gestimuleerd.

Om het zelfgenezend vermogen van het lichaam de kans te geven zijn werk te doen, laat je het lichaam na het behandelen een aantal weken met rust. Dit houdt in dat doorgaans het aantal behandelingen beperkt kan blijven. Bij de meeste klachten is na 3 tot 4 behandelingen een duidelijke verbetering merkbaar. Bij hardnekkige klachten zullen er meer behandelingen nodig zijn.

Wat doet een osteopaat precies?

Zoals hierboven aan de orde kwam; alles in het lichaam beweegt: van spieren tot bloedvaten, van ingewanden tot botten. Deze beweeglijkheid is nodig om gezond en zonder klachten te kunnen functioneren. Een osteopaat is opgeleid om de verschillende lichaamssystemen te onderzoeken op bewegingsverlies en ontdekt welke structuur of welk proces verantwoordelijk is voor het ontstaan van een klacht. Daarom onderzoekt en behandelt een osteopaat het hele lichaam. Omdat de klachten die we kunnen zien of voelen uitingen zijn van processen die op een andere plaats, of vanuit ander weefsel plaatsvinden. Wanneer een osteopaat bij het onderzoek een blokkade van bijvoorbeeld de heiligbeen-bekkengewrichten vind, vraagt de osteopaat zich af; ‘welke structuur is verantwoordelijk voor het ontstaan van deze blokkade?’

Het doel van de behandeling is de beweeglijkheid van geblokkeerde structuren te bevorderen, zodat het lichaam in staat gesteld wordt zichzelf te genezen en weer klachtenvrij te kunnen functioneren. Een osteopaat maakt hiervoor gebruikt van manuele technieken, dit kunnen wervelmanipulaties zijn maar ook hele zachte fasciale technieken.

Verschil osteopaat – fysiotherapeut – chiropractor

De osteopaat kijkt, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een fysiotherapeut, manueel therapeut of chiropractor, dus niet uitsluitend naar het bewegingsapparaat, maar naar het hele lichaam. Osteopathie is geen symptoomgerichte therapie, maar gezocht wordt naar de oorzaak achter het ontstaan van klachten. Het kenmerkende van het lichaam is dat de oorzaak doorgaans op een heel andere plaats ligt dan waar de klachten gevoeld worden. Osteopaten maken gebruik van een uitgebreide praktische kennis over anatomie, fysiologie, neurologie en pathologie. Dit maakt osteopathie bijzonder effectief en uniek. Een voorbeeld; een paard lijkt rechtsom niet goed te kunnen inbuigen, Tijdens het onderzoek vindt de osteopaat een bewegingsprobleem van het lenden gebied links. De osteopaat zal door het lendengebied van het paard weer bewegelijk te maken, het inbuig probleem van het paard oplossen. De osteopaat heeft de klacht bestreden, maar via de veroorzakende structuur.

Een osteopaat kijkt naar diverse lichaamssystemen, het bewegingsapparaat, de organen en het cranio-sacrale systeem. Osteopaten zijn eigenlijk fysiotherapeut, chiropractor, cranio-sacraal therapeut en ‘supplementen leverancier’ ineen.

Hoe weet ik of een osteopaat betrouwbaar is?

Om een bekwaam osteopaat te worden moet je een pittige opleiding volgen aan een erkend instituut. Zo’n instituut heeft als eis dat je een medische of paramedische opleiding hebt genoten voordat je toegelaten kunt worden. De studenten zijn dus al fysiotherapeut, humaan osteopaat of dierenarts voordat ze met deze studie beginnen. Helaas is de term ‘osteopaat’ niet beschermd, niet voor humane osteopaten maar ook niet voor osteopaten voor dieren. Dit betekent dat in principe iedereen zichzelf een osteopaat kan en mag noemen, ook als hij of zij hiervoor geen opleiding heeft gevolgd of afgemaakt.

Een medische of paramedische opleiding duurt 4 tot 6 jaar en daarna studeer je nog 3 jaar aan het ICREO (International College for Research on Equine Osteopathy). Dit houdt in dat osteopaten met een ICREO diploma 7 tot 9 jaar studie achter de rug hebben en dat is niet voor niks!! Een ruime kennis hebben van fysiologie, anatomie, pathologie en neurologie zijn natuurlijk nodig om uitstekende zorg te kunnen leveren. Dankzij hun opleiding herkennen osteopaten tevens klachten die nader onderzoek vereisen door een dierenarts. Indien nodig verwijst een osteopaat naar een arts door. De meeste studenten aan het ICREO hebben ruime ervaring in een eerdere medisch- of paramedisch beroep. Met een gedegen opleiding en ervaring weet je dus dat je dier in de goede handen is!!

Er zijn niet zoveel instituten die goede osteopaten voor dieren opleiden, zoals het ICREO. Als je zolang hebt gewerkt voor het fel begeerde papier, wil je dat met trots aan de hele wereld laten weten als je die gehaald hebt. Dus staat dit op mijn website en ben hier open over. Wanneer een therapeut vaag doet over de genoten opleiding, mag je ervan uitgaan dat deze persoon geen opleiding genoten heeft!! Daarnaast wordt je alleen lid van het NVDO als je een diploma hebt gehaald aan een instituut die een medische of paramedische vooropleiding vraagt. De goede osteopaten kennen elkaar en wisselen kennis en ervaringen uit.

Ontstaanswijze Osteopathie

Osteopathie is ruim een eeuw geleden ontwikkeld door de Amerikaanse arts Andrew T. Still (1828-1917). Still zag dat operaties en het gebruik van medicatie vaak veel nadelen en bijwerkingen hadden. Tevens zag hij dat de huidige behandelingen vaak geen genezing brachten. Deze frustratie maakte dat hij op zoek ging naar een andere methode. Hij geloofde dat zo iets moois en intelligents als het lichaam, zichzelf kan genezen, indien de voorwaarden daarvoor goed zijn. Deze voorwaarden zijn o.a. een goede doorbloeding, een goede zenuwgeleiding en een goede beweging van structuren t.o.v. elkaar. Met specifieke handelingen, die hij ontwikkelde, herstelde hij die beweeglijkheid, om zo een genezend effect op het lichaam uit te oefenen. Hij combineerde hiervoor zijn medische kennis met zijn eigen, nieuwe inzichten.

In 1891 stichtte Still ‘The American School of Osteopathy’. Dat was het startsein voor een verdere ontwikkeling van de osteopathie. In de Verenigde Staten, Engeland en Frankrijk is osteopathie inmiddels een erkende vorm van gezondheidszorg geworden. In Nederland vinden gelukkig steeds meer mensen de weg naar een osteopaat, zowel voor zichzelf als voor hun dier.

Door A. T. Still, uit The Philosophy and Mechanical Principles of osteopathy.

Vragen? Neem vrijblijvend contact op 06-1388 51 69 of mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.